اشعار

ای صبرتو چون کوه در انبوهی از اندوه            طــوفــــان بــر آشــفــتــۀ آرام وزیــــده

ای روضه ترین شعرغــم انگیز حماسه            ای بغض ترین ابـر به بــاران نـرسیـده

ای کـوه شبیه دلت و چشم تو چون رود            هرروز زمانه به غمت غصه ای افزود

غــم درپی غـم درپی غـم درپی غم بود            ای آنکه کسی شکوه ای از تو نشنـیده

من تاب نــدارم که بگــویم چه کـشـیدی            تا بشنوم آن روضه و آن داغ که دیــدی

تو در دل گودال چه دیــدی چه شنیدی؟           که آمــده ای بـا دل خــون قــد خــمـیـده

نه دست خودم نیست که شعرم شده مقتل            شد شعر به یک روضۀ مکـشوف مبدل

نه دست خودم نیست خــدایا چه بگویم؟            این بیت رسیده ست به رگ های بریده

این کرب و بلا نیست مدینه ست در آتش            شد بــاز درون دل تو شعــلــه ور آتـش

در خیمه کسی هست ولی خیمه در آتش            ای آنکـه شبـیـه تو کـسـی داغ نــدیــده

این قـافلۀ توست سوی کوفه روان است            بر نیزه برای تو کسی دل نگــران است

شکر است که تا شام فقط ورد زبان است            رفـتـیـد دعــا گـفـتـه و دشنــام شـنـیـده

سخت است بنویسم که دستان تو بسته ست            مانند دلت قد تو چندی ست شکسته ست

قــد تو شکسته ست نماز تو نشسته ست            من ماندم و این شعـر و گــریبان دریده

ای که اخـلاص در آمیخـتـه با ایـمانت            صبـر و ایـثار در آویخـته از دامانت

روحِ روحانی تو از دم روح القدسی ست            نـفسِ رحـمانیِ تو از نَفَـس رحمـانت

ای خدای عـظمت! قـبـلـۀ مـردان خـدا            بانوی هر دو جهان جان جهان قربانت

زینـبی، رینِ ابی عـالـمه ای فاضلـه ای            توکه هستی؟ که ستوده است تورا یزدانت

چه مبارک سحری داشت علی با زهرا            شـب قـدری که درخـشید رخ تابـانت

شب مـیلاد توآن گاه که خـندید حسـین            تـازه شد روح شفاعت زلب خـندانت

ای بهـار چمن وحی و بهشت پرهـیـز            کـه گلاب عظمت می چکد از دامانت

هیچ کس ای مَثَل فاطمه نشناخت تو را            کــه خدا ساخته در پرتو خود پنهانت

هرکرامت که علی داشت بُوَد درخور تو            هر فضیلت که حسن داشت بُوَد شایانت

بهترین وقت توهنگام نماز است و دعا            کمترین نقدِ تو، در یاریِ قرآن، جانت

گفت مولا: به نماز شبت از ما کن یاد            چه نمازی است تو را اهل دعا قربانت

حِلم بر روی تومشتاق وادب مجذوبت            عشق درکار تو مبهوت وخِرد حیرانت

فضل را مرکز پرگاری و بیرون نبُوَد            خطی و نقـطـه ای از دایرۀ احـسانت

ناظم گردش منظومـۀ شـمسی نـظـرت            آفـتـاب آیـنـه گــردانِ رخ رخـشـانـت

گرچه عبدالله جعفر به کَرم مشهوراست            کـرم او کـمی از رحـمـت بی پـایانت

خواهری، لیک فـداکـاری مـادر بـاشد            با حسیـن بن عـلی بیشتر از امکـانت

دخترِدخترِوحی ای که به هرحادثه بود            پـسـر شیـر خـدا هـمره و هم پیـمانت

قامتت قـائمۀ عرشِ شهادت شد و ماند            جـای گـلـبـوسۀ داغ شـهـدا بر جـانت

غصّه از قصۀ تو سربه گریبان همه عمر            صبـر گوید: که شوم کاش بلا گردانت

جگری نیست که گویم چه ستمها دیدی            طاقتی نیست که خوانم ز غم هجرانت

سَرِ آن قـافـله سالار شهـیـدان بــر نـی            سوخت، ای قافله سالارِ اسیران جانت

نورِ معشوق چو بر حجلۀ محمل تـابید           عشق، از خون جبین کرد حنا بندانت

ازسکوتی که ز فریاد تو در کوفه فتاد            منـعـکـس شد اثـرِ معـجـزۀ فـرمـانت

زینب! ای قـافـله سالارِ همـه خوبی ها            خـوب شد آمـده ام بـاز کـنـار خـوانت

به امیـدِ سـفـر کـرب وبـلا بــار دگــر            التفـاتی، که شوم در حـرمت مهمانت

سربـلـنـدم بنـما وقت سـرازیـری قـبـر            روشنی بخـش، شبم را ز رخ تابانت

باز ای بحـر کـرم! مرحـمتـی تا برسد            بـر دل و جـان مؤیّد نـمی از بـارانت

من زينـبم كه رنج فـراوان كـشيـده ام            بـار سـتـم ز گـردشِ دوران كشيـده ام

من زينبم كه قامت همچون كمان من            باشد نشان، زبس غم هجران كشيده ام

من زينبم كه از ستم چـرخ بد مَـنِـش            جور خزان به فصل بهاران كشيـده ام

من زينـبم كه يكّه و تنـها به قـتـلـگاه            بر سـينه، جـسم شاه شهيـدان كشيده ام

من زينبم كه از وطن خود به كربـلا            رنج سفر به شهر و بيابـــان كشيده ام

من زينبم كه خصم جفا پيشه را به دهر            با تاج و تخت، جانب نيران كشـيده ام

من زينبم كه بهر حفاظت، ز دين حق            ظلـم و جـفا ز دشمن يـزدان كشيده ام

من زينبم كه بهر يتيمان خـون جگـر            هر لحظـه آه، از دل سوزان كشيده ام

من زينبم كه كـنـج خـرابه، رقـيّـه را            مانند گُـل به سـينـه و دامـان كشيده ام

من زيـنـبـم كه كـاخ يـزيـد پـلـيــد را            با خطبه هاى خويش به ويران كشيده ام

من زينـبم كه بر سـر نـعـش بـرادرم            جانسوز ناله از دل و از جان كشيده ام

من زينبم كه درصف گرماى رستخيز            حاجت رواى «فائق» هجران كشيده ام

زيـنب اى شـيـرازه ى اُمّ الـكـتـاب            اى بـه كـام تـو، زبـان بـوتـراب

از بـيـانت سربه سر توفـان خـشم            نوح مى دوزد به توفان تو چـشم

در كـلامـت، هـيـبـت شــيـر خــدا            درزبـانت، ذوالـفـقـارمـرتـضـى

بـاز گـو اى جـان شـيـريـن عـلـى            داسـتــان درد ديـــريـــن عــلــى

از همان نخـلى كـه از پاى اوفتـاد            خون پاكش نخل ديـن را آب داد

رازدل را بـــــا زبــــان آه گــفـت            دردهايش را به گوش چـاه گفت

بـاز گــو بـا مــا ز درد فــاطــمـه            ز اشـك گـرم و آه سـرد فـاطـمه

بـاز گـو كـن قـصـه مـسـمـــار را            مـــاجــراى آن در و ديـــوار را

بازگو آن شب على چون مى گريست            در فراق فاطمه خون مى گريست

از بــهـار و از خــزان او بـگـــو            از مـزار بـــى نـشــان او بـگــو

گـو به ما از مجـتـبـى، ابن عـلـى            دردهــــاى آن ولـــىّ بـــن ولــى

ازهمان طشتى كه پر خون شد ازو            دامـن افــلاك گـلـگـون شــد ازو

زينب اى شــمع تـمـام افـروخـتـه            يـادگــار خـيـمـه هـاى ســـوخـتـه

بـــاز گـــو از كـربـــلاى دردهــا            قــصــه نــــامردهــــا و مــردها

بـاز گـو از بــاغــهـاى ســوخـتـه            نـخـل هـاى سـر بـسـر افـروخـتـه

بـاز گو از كـام خــشـك مـشـك هـا            گـريـه هـا و نـالـه هـا و اشــك هـا

بـاز گـو از مـجـلـس شـوم يــزيـد            وان تـــلاوتــهـاى قـرآن مـجـيـد

باز گو از آن سر پُر خاك و خون            لاله رنگ و لاله فام و لاله گون

مـاجـراى آن گـل خـونـيـن دهــان            وان لب پر خون ز چوب خيزران

با دل تنگ تو اين غم ها چه كرد؟            دردها وداغ و ماتـم ها چه كرد؟

فـاطـمـه! گر تو عـلى را همسرى            وز شرافت مصـطفى را مادرى

كار زينب هم گذشت از خواهرى            كــرد در حــق بــرادر، مـادرى

چون تو در دامان،كه دختر پرورد؟            كى صدف، اينگونه گوهر پرور

سرّ نی در نینوا می ماند اگر زینب نبود          کربلا درکربلا می ماند اگر زینب نبود

چهره سرخ حقیقت بعد از آن توفان رنگ          پشت ابری از ریا می ماند اگر زینب نبود

چـشـمه فـریـاد مظلـومیت لب تشنـگـان          درکویر تفته جا می ماند اگرزینب نبود

زخمه زخمی ترین فریاد، در چنگ سکوت          از طراز نغمه وا می ماند اگر زینب نبود

در طلوع داغ اصغر، استخوان اشک سرخ          در گلوی چشم ها می ماند اگر زینب نبود

ذوالجناح دادخـواهی، بی سوار و بی لگام          در بیابان ها رها می ماند اگر زینب نبود

در عبـور از بستر تاریـخ، سیل انقلاب          پشت کوه فتنه ها می ماند اگرزینب نبود

زینب عفیفه ای ست کزین بهترش نبود           روح حماسه بود و کم از مادرش نبود

در مجـلس یزید چه مردانه حـرف زد          جز لافتی دگر صفتی در خورش نبود

با خـطبه های حـیدری اش انقـلاب کرد          اصلا عجیب نیست! مگر دخترش نبود؟

حقا که خوب خواهری اش را تمام کرد          غیرازحسین عشق کسی درسرش نبود

دارد نگــاه می کند الـشِّمـرُ جـالـسٌ ...          چونین بـلا و فـاجـعه در بـاورش نبود

با هر مصـیـبتی که شد آمـد به قـتـلگاه          هرچه نگـاه کرد، بـرادر ســرش نبود

در ازدحام نیـزه و شمـشـیر و سنگ ها          گم گشته بود، قـسمتی از پیکرش نبود

دارد بـه دل صـلابـت کـوه شـكـیـب را          از لحظه ای كه بوسه زده زخم سیب را

بـا اقــتــدار فــاطــمـی خـود رقــم زده           در کــربــلا حـمـاسـۀ أمـن یـجـیـب را

با كـاروان نــیــزه چـهـل مـنــزل آمـده           این راه پــر فــراز بـــدون نـشـیـب را

كــوبـیــد صبح قـافـله بر طبل روزگار          رســوایــی اهــالــی شــام فــــریــب را

با خـطبه های ناله و اشكـش غـروب ها           تفسیر كـرد غـربت شیب الخـضیب را

جانش رسید بر لبش از دست خـیزران           طاقـت نـداشت طـعـنـۀ تلــخ رقـیب را

میریخت عطرسیب نفس های خسته اش           در جـان بـاغ وعـدۀ صبحی قـریب را

ای مجـد و شـرف زینت نـامت زینب            ای قـبـله ی عـارفـان  مـقـامت زیـنب

از روز ازل ز داغ یـاران حــســیــن            زد سکه ی غـم فـلک به نـامت زینب

گـلـواژه ی سبـز لــوح ایـجـاد تــویـی           گـل کرد، شـرف به احـتـرامت زینب

با داغ جگـر سوز، شرنگ غم و درد           هـفتـاد و دو بـار شد به کـامت زینـب

ای قــافـلـه ســالار ره کـوفـه و شـام            بـسـتــوده خـداونـد مـــرامـت زیـنـب

روزیـکـه اسـیـــر دشت بـیـداد شـدی           آزاد شـــد عـــالـم از پـیـامـت زیـنـب

آزاد زنــی و در سـخـن مــرد افـکـن           اعـجـاز بـود بـه هــر کـلامـت زیـنب

خورشیـد فـراز نیـزه در منظر خـون           می خواند سـرود، در قـیـامـت زیـنب

کعبه بی نام و نشان می ماند اگرزینب نبود         بی امان دار الأمان می ماند اگر زینب نبود

گرچـه دادند انبـیاء هریک نـشان از کربـلا         کربلا هم بی نشان می ماند اگر زینب نبود

مکتب ســرخ تشـیّـع کـز غـدیـر آغـاز شـد          تا ابد بی پاسبان  می ماند اگر زینب نبــود

مکتب قرآن که از خون شهیدان جان گـرفت          بی تحرّک همچنان می ماند اگر زینب نبود

کـاروان مـهـدویّــت در مسیـــر فـتـنـه هـا           بی امیـر کاروان  می مـاند اگر زینب نبود

مجری احکام قـرآن بود او باصبـر خویش          دین حقّ بی حکمران می ماند اگر زینب نبود

کـرد اسـلام حـسـیـنـی از یـزیدی را جُـدا           حقّ و باطل توأمان می ماند اگر زینب نبـود

شعـلۀ عـالم فـروز نـهضت سـرخ حـسیـن          زیر خاکستـر نهـان می ماند اگر زینب نبـود

نـالـة مظلـومیِ لب تـشنـگان دشـت خـون           در گـلوگـاه زمـان  می ماند اگـر زینب نبـود

خون ثارالله رمزی را که درصحرا نوشت          تـا ابد بـی تـرجمان می ماند اگر زینب نبـود

فارسان صـحـنۀ « هیهات مـن الـذّلـه» را          داغ ناکامی به جان می ماند اگر زینب نـبـود

ای «مؤیّد» هرچه هست از زینب وایثار اوست        جـانِ هستـی نـاتوان می ماند اگر زینب نبـود

هر چند پای بی رمق او تـوان نداشت            هر چند بين قافـله جانش امـان نداشت

بار امانتی که به منـزل رسـانـده است            چيزی کم از رسالت پيغمبران نداشت

جز گيسوان غرق به خون روی نيزه ها            در آتش بلا به سرش سايه بان نداشت

آيـا به جـز حـوالـی گـودال، قـتــلـگـاه            راهی برای بردن اين کاروان نداشت؟

يک شهر چشم خيره و، بگذار بگذريـم            شهری که ازمروّت و غيرت نشان نداشت

آری هزار داغ و مصيبت کشيده بـود            بزم شراب و تشت طلا را گمان نداشت

ديـگـر لـب مــقـدس قــرآن کـــربــــلا            جايی برای بوسۀ آن خـيزران نداشت

زخمیِّ زنجــیـرم، کـبودِ بی شـمارم             بر شانه هـایم زخـم های کهنه دارم

همشیرۀ خورشیدم و بانــوی نــورم             هر چند که در پنجــۀ گرد و غـبارم

شامِ غریبانیِ عصــر خیــمــه هـایم             آن چـــــادر خاکیِ در حال فــرارم

نام مـــرا با خـطّ نا محــرم نـوشتند             یعنی اسیـــر کوچه های روزگــارم

دیگـــر نمی آید به دنـــبالم مغیـلان             دیگر ندارد آبــلـــه کــاری به کـارم

من حضرت یعقوبم و یوسف پرستم             بر سینه ام پیــراهنت را می فشـارم

دسته گل یــــاسی ندارم بر مزارت             امّا به جایش تا بخواهی لالـــه دارم

انگار من خوابیده ام در این بـیابان             انگـــار تو افـتـاده ای روی مــزارم

من با نیابت از تــمـــام خـــانـدانــم             بر آستان خــاکی ات سر می گـذارم

بعد زهرا بهترین زن؛بین زن ها زینب است           لاف نَبود گر بگویم عین زهرا زینب است

گـر بپرســـی کیست استــاد دبیرستان عشق           خــیـل شاگردان همه گویند تنها زینب است

گر بسنجی در ترازوی عمل معـیــار صبر           صبر گـویــد قهــرمان صبر دنیا زینب است

گر مقـــام او بود از جمع معصومین جــدا           آن که از هر معصیت باشد مبـرّا زینب است

درریاضی گر حساب جمع ازمِنها جداست           آن که ازجمع شفاعت نیست مِنها زینب است

آن که با تیغ زبان، کاردو صد شمشیرکرد           کــوه صبر و استقامت روح تقوا زینب است

آن که با ایــــــراد نطـقی کرد مانند عــلی           زادّ مرجـانه را محـکـوم و رســوا زینب است

آن که بهـر ما جـــهـــــاد فـی سبیل الله را           با اسارت می کند تــفسیر و معـنا زینب است

با شهامت چون اسارت گشت توأم، عقل گفت           آن که در دنیا نظیرش نیست پیدا زینب است

شد رقـــم پروندۀ  اسلام با خــون حـسیـن           آن که با خون سر خود کرد امضاء زینب است

شــاعـــر ژولیده می گـــوید به آواز جلی           بین زن ها بهترین زن بعد زهـرا زینب است

حسین بود و تو بودی، تو خواهری كردی          حسینِ فـاطمــه را گرم، یـاوری كـــردی

گذشتی از همه چیزت به پای عشق حسین          چه خواهری تو برادر؟ كه مادری كردی

تو خواهـــری و برادر، تو مـادری و پدر           تو راه بودی و رهـرو، تو رهبری كردی

پس ازحسین چه برتو گذشته، وارث درد!          به خون نشستی و در خون شناوری كردی

به روی نــیــــزه سـر آفـــتـاب را دیـــدی          ولی شكست نخـوردی و ســـروری كردی

چه زخـــم‌ها كه نزد خطـبه‌ات به خفاشان           زبـان گشودی و روشن سخنـوری كـردی

زبان نبـود، خــود ذوالــفـقـــار مـولا بـود           سخـن درست بگویم تو حیـــــدری كـردی

من از كجا و غــزل گفتن از غم تو كجا؟           تو ای بزرگ! خودت ذره‌ پروری كـردی